Consensus

Öztürk, Kuzu en de PvdA polariseren met hun onderlinge breuk onze samenleving weer een beetje meer. En dat op het moment dat de Zwarte Pietendiscussie al een bermbom legt onder de onderlinge verdraagzaamheid. Steeds meer verwijderen wij ons van elkaar in een Nederland dat met een sneltreinvaart afstevent op een samenleving waar geen plaats meer is voor de consensus, maar waar elk afzonderlijk belang op een onaangename manier wordt opgeëist.

Wij zullen ervoor moeten waken dat Nederland een zielloze natie wordt waar wederzijds respect, betrokkenheid, humor, zelfreflectie en pluriformiteit verdwenen zijn. Ik ben het meer dan spuugzat dat ik mijn dochter van vijf moet opvoeden in een land waar immaterieel erfgoed al leidt tot onoverbrugbare controverse, en “belanghebbenden” via de media de degens kruisen over wie er gelijk heeft. Ik voel mij bijna niet meer gerechtigd om Sinterklaas te vieren op de wijze zoals we dat al eeuwen doen. De rauwe, ijzige sfeer die voor- en tegenstanders hebben gecreëerd luidt vermoedelijk het einde van het Sinterklaasfeest in, zodat wij als brave burgers binnen een paar jaar gedwee onze cadeaus onder de kerstboom zullen leggen. Of is er in Nederland iemand die werkelijk bereid is om mee te gaan in dit bekennen van kleur? En voeren we daarna de discussie over de naam Piet? Ik zie de trauma’s al voor me van de vele Pieten die op het werk worden aangesproken met:”Zo, jij staat er gekleurd op, Piet!”. Of bij een niet gehaalde target: “Nou Piet, ga jij maar terug naar de Pietenschool”. Ik chargeer het nu, maar het raakt voor mij wel de kern van de discussie.

De groeiende onverdraagzaamheid leidt vermoedelijk tot een veel grotere breuk dan alleen die tussen volksvertegenwoordigers van de PvdA. Zij hebben als politici echter ook een belangrijke voorbeeldfunctie: bruggenbouwers. Maar die competentie is in Den Haag al jaren zoek.

Windkracht