In Trouw verscheen op zaterdag 11 oktober 2014 een artikel over ethicus Theo van Willigenburg. Op 19 oktober werd mijn reactie hierop gepubliceerd door de krant.
Theo van Willigenburg
Mea culpa van een narcist
Hoewel Peter Verschoor in zijn reactie op het artikel over Theo van Willigenburg (de Verdieping 11 oktober 2014) eigenlijk alles al gezegd heeft, voel ik de behoefte om ook te reageren. Ik ben misbruikt op mijn veertiende en dat heeft grote gevolgen gehad. Niet alleen in mijn leven, maar ook in het leven van mijn vrouw en dochter en de mensen die dicht bij mij staan. Het aantasten van mijn lichamelijke integriteit heeft niet alleen mijn seksuele oriëntatie verstoord, maar ook het vermogen om onvoorwaardelijk liefde te geven en te ontvangen.
De zachte zelfveroordeling van van Willigenburg dat hij ” wijzer had moeten zijn”, toont zijn onbegrip voor de zware misdaad die hij begaan heeft. Met zijn academische achtergrond en intellect, had hij kunnen weten dat -door een jongen te misbruiken- een leven actief verwoest werd, terwijl hij ordinair aan zijn gerief kwam. Hij ontnam hiermee deze jongen de kans op een onafhankelijk en autonoom leven, iets wat indruist tegen elk academisch principe.
Dat hij er daarnaast voor koos om actief te blijven binnen de jongenskoorwereld, vind ik een onvergeeflijke zonde. Hij gaf zichzelf daarmee een vrijbrief om zijn misdragingen voort te zetten en ze zelfs goed te keuren (een alcoholist die wil stoppen met drinken zorgt ervoor dat er geen drank in huis is). Zijn Mea Culpa is in mijn ogen een wanhopige hartenkreet van een narcist, die niet de misbruikte jongen maar zichzelf als slachtoffer ziet. Met zijn publicitair offensief toont hij zich in psychologische zin een machiavellist.
De rechtzaak zal inderdaad pijnlijk zijn geweest voor het slachtoffer, maar de veroordeling en de formele erkenning van het misbruik zullen deze jongen en zijn omgeving helpen om actuele en toekomstige moeilijkheden te kunnen duiden.
Dat Trouw aandacht besteedt aan seksueel misbruik is goed, maar of het artikel over van Willigenburg juiste vorm is betwijfel ik. Ik vind dat van Willigenburg een te grote claim legt op het begrip dat wij moeten hebben voor zijn situatie. Ik lees niet terug dat hij oprecht spijt heeft van zijn daden, maar wel van wat hij verloren heeft. Trouw is geen plek om achteraf je beklag te doen als je jezelf op een dergelijke manier buiten de maatschappij hebt geplaatst.
Windkracht
Reactie plaatsen
Reacties
Het is een zoveelste poging de feiten te verdraaien. In mijn ervaring met Theo heb ik niets dan leugens en manipulaties voorbij zien komen, en dat was al lang voor bekend werd dat hij ontucht met minderjarigen bedreef. En dan nu een 'mea culpa' van een dader die zich als slachtoffer voordoet? Het is een oude, bekende truc en opnieuw een poging tot manipulatie. Er zijn altijd wel een paar lieden te vinden, die in het nieuwste verhaal willen geloven. Vroeg of laat komt de waarheid wel aan het licht, maar daarvoor hebben zijn vier slachtoffers (althans, dit zijn de slachtoffers die in de rechtszaken naar voren kwamen, misschien zijn er meer) een hoge prijs voor betaald.